INDONESIE

De herkenningsfase

Terug in Azie… Verwonderd over hoe de smaken, sensaties, geuren, geluiden en kleuren van zo’n vreemd continent toch zo herkenbaar kunnen zijn:

VOELEN

- je oververhitte lijf kunnen afkoelen met een zalig koude douche.

- het zweet in stroompjes van je billen voelen druppen als je staat te onderhandelen met de bemo-driver.

- geen WC-papier, maar terug een bakje met water om je mee te 'verfrissen' na een bezoekje aan de plee.

- eventjes duizelig worden als je te snel rechtstaat.

- de moeilijkheid om uit te zoeken wat de beste / goedkoopste manier is om van A naar B te gaan...

HOREN

- hanen die je op onnoemlijke ochtendlijke uren uit je slaap kraaien.

- het geluid van vegende bezempjes 's morgens.

- mensen die constant 'taxi' of 'transport, yes, ok?' roepen.

- de rustgevende gekkogeluidjes 's avonds in je slaapkamer.

- de hindoemuziek die overal uit de winkeltjes opstijgt.

- oude kletterende brommertjes overal.

- de bezwerende gonggeluiden tijdens een begrafenisceremonie...

ZIEN

- vrouwtjeshonden met uitgelebberde buiken en tepels van het grootbrengen van hun laatste generatie nieuwe straathonden.

- de avondzon die door de rokerige lucht rond tempels in straatjes en bomen in parkjes schijnt.

- tempeltjes en offerplaatsjes, maar dan zonder godenbeelden deze keer, want de hindoes hier geloven dat er naast Vishnu, Brahma en Shiva (en alle ontelbare andere goden), ook 1 opperwezen bestaat, dat je niet kan benoemen, noch afbeelden.

- de superprimitieve eetstalletjes langs de straatkant.

- menukaarten met grappige fouten (ze kunnen hier de ‘f’ niet uitspreken, wat leidt tot zowel gesproken als geschreven ‘kopi’, ‘pried pish’ en ‘pree breakpast’).

- exotische planten, die bij ons met moeite overleven als kamerplant, maar hier overal weelderig in het wild groeien : alle soorten varens, frangipani-, bananen- en palmbomen.

RUIKEN EN PROEVEN

- elke morgen vers exotisch fruit als ontbijt, en verse fruitjuices wanneer je maar wil.

- de lucht die zwaar is van geuren: regen op warm asfalt, wierook, kruiden, ...

Opnieuw onzen draai vinden

Ondanks alle herkenning moesten we na 3 maanden toeren in het pure, zuivere Nieuw-Zeeland toch terug eventjes onzen draai en het juiste ritme vinden. Net als een hond die een aantal maal ronddraait in z'n nest voor hij gaat neerliggen, moesten wij ook eerst even rondtoeren en verkennen voor we beseften wat we nu eigenlijk wilden doen, zo terug in Azie…　

Een aantal interessante confrontaties brachten ons al iets dichter bij de ontknoping:

- de scam-madam in Kuta:
we zegden haar op vriendelijke doch kordate wijze eens goed ons gedacht over haar vorm van toerisme... en lieten haar verbouwereerd achter met een bon van 7 euro in onze handen om te spenderen in de plaatselijke supermarkt...

- Ubud's spi-ritueeltjes:
we maakten kennis met de gastvrouw van onze homestay die elke morgen haar hindoeistische offergaveritueeltjes deed en overal wierookstokjes, bloemblaadjes, plakjes rijst op kleine vierkante stukjes bananenblad achterliet, en vroegen ons Paul-Jambersgewijs af... 'Wat drijft die dame toch?'

- batik 'coca-cola' in Lovina:
met de brommer reden we naar een vrij toeristisch, doch momenteel zo goed als uitgestorven kustdorp (de Balibommen laten hier nog steeds hun sporen na) - daar liet ik me verleiden tot de aankoop van een gebatikte sarong... waarvan de kleuren al uitliepen en werden weggespoeld met het water van een eerste wasbeurt: 'batik coca-cola', noemen ze dat hier...

- afdingen in Singaraja:
in onze schurftige reizigerstenue kwamen we met ons brommertje aan in Singaraja en probeerden daar af te bieden op een poepsjieke bungalow op het strand in 1 van Singaraja's talrijke luxeresorts... en moesten met de staart tussen de benen afdruipen - we vonden toen slaapplaats in een veel minder omhooggevallen alternatief: Amed, een schattig vissersdorp dat nog door het massatoerisme moest ontdekt worden, en waar we voor de eerste keer frietjes gebakken in kokosolie aten (njammerdenjam, thuis ook 's uitproberen)...

- feest en poëzie in Tirtta Gangga:
in een voormalige badplaats van de keizer leerden we Bob en Yuli, 2 jonge kunstenaars, kennen; ze troonden ons mee naar een geboortefeest, waar veel gelachen, gedanst en palmwijn gedronken werd - en wij raakten in vervoering van Yuli's Indonesische poëzie (hoewel we er toen nog geen snars van begrepen: zijn gedichten kregen voor ons pas betekenis nadat we ze, later, naar het Engels hadden laten vertalen door onze vrijwilligers-collega's in Ubud).

Een klein gedichtje, als ode aan Yuli:

ON BEHALF OF HOPE

Thousands of my wildnesses.

Have sunk on the pond of your eyes.

Ship of a soul encrusted with corals.

That smile
Inviting to sing throughout the silence
Embracing all of my flaws

Your peace feeds my regrets

A beautiful innocence leans on me

For looking into the mirror thousands of times -

I really do cherish you.

- de 'Marokkaan' van Gili Air:
we namen de boot van het hindoeïstische Bali naar het islamitische Lombok en leerden dat zelfs de islam in Indonesië een beetje 'zen' is: iedereen belijdt zijn geloof zoals hij het wil, hoofddoeken en moskeebezoekjes zijn niet verplicht en ook een pintje of cocktailtje nu en dan is toegestaan... We nicknameden onze ruimdenkende gastheer 'de Marokkaan' - naar anologie met onze gastvrije buurman in Borgerhout (die we by the way heel lang 'Mohammed' genoemd hebben, maar die eigenlijk 'Abdelzak' heet - 't is maar dat u het weet) -, schoten wat videomateriaal voor de toekomstige trouwers (Bie en Pie, jullie hebben die van jullie nog tegoed, hopelijk arriveert hij nog met de postpakketten!) en achtervolgden zeeschildpadden met onze snorkels...

Toen kwam de crisis...

Hoewel Indonesië's exotisme ons wel kon bekoren, begon het na 3 weken te hebben rondgetoerd en de toerist te hebben uitgehangen toch te knagen: het werd dringend tijd om eens werk te maken van dat vrijwilligerswerk waar ik al jaren van droomde en dat er na acht maanden reizen nog steeds niet van gekomen was...

Toch nog is ene keer goe zot doen...

Als afsluiter van ons 'toeristenbestaan', deden we toch nog ene keer goe zot en beklommen de Rinjani-vulkaan op Lombok, samen met

- Anne (een Franse, benijdenswaardig luchtige en positief ingestelde NGO-werkster),
- een door een vorige tour volledig getraumatiseerde gids (er was een vorige keer eens een net iets te dappere Canadees naar beneden gedonderd)
- en nog een schattige 16-jarige gids-in-opleiding die, toen hij Anne en mij zag twijfelen of we in onze kleren of in onze sarong een warmwaterbad zouden pakken, ons in z'n beste Engels geruststellend toesprak: 'don't worry, you can go sexy...'

Na 2 zo goed als slapeloze nachten bereikten we met een enorme krachtinspanning (Ian was zo ziek als nen hond en moest noodgedwongen onderweg hier en daar 'pakketjes' achterlaten) op de 2de ochtend toch de top van de vulkaan en genoten er van een prachtig vergezicht. 't Was er één van 'Waw, ongelofelijk, maar wat mij betreft op deze reis toch wel de laatste zware laatste klim...'

La douce Anvers...

Ondertussen groeiden tijdens 'de crisis' toch ook een beetje de heimweegevoelens naar Antwerpen. Om u een idee te geven van wat een lange-reiziger zo allemaal mist aan Antwerpen: de BBQ'kes aan de Scheldebocht, het Afrikaans dansen, de Zeezichtterraskes, de koffiekoeken van de Lietaer, de rommelmarktjes op de Dageraad, de zaterdagmorgenden in de Wereldwinkel, ons eigen ijskast vol lekkers, de babbeltjes met vrienden en -innen, in ons vuil werkmanskleren iets gaan kopen bij de Marokkaanse Doe-het-zelver, een filmke zien vanuit onze zetel, de goei dansfeestjes, Ingrid van de buren die door ons brievenbus staat te gluren (hihi), ... en noem maar op.

Weer op het goede pad

Maar heimwee krijgen als je nog meer dan 2 maanden te reizen hebt, is geen goed idee. Dus we besloten dat het echt tijd werd om onze reis een andere wending te geven. Azië verdiende het om na al die maanden iets van ons terug te krijgen en dus hielden we onze fingers crossed voor dat vrijwilligersproject in Ubud, waar we twee weken voordien onze kop eens hadden binnengestoken en waar we alletwee direct een goei gevoel bijhadden. Alleen stond er nog niets op papier en was ons nog niet veel uitleg gegeven. Na een aantal dagen moreel wroegen met 'willen we de echte die-hard vrijwilligers experience of houden we het gezellig?', lieten we een ander project, met straat- en weeskinderen in Jakarta, schieten en kozen voor het gezellige project in Ubud... en we hebben er geen moment spijt van gehad.

Het werd een maand vol inspirerende ontmoetingen

- denktank Chakra:

Zijn enthousiasme en gedrevenheid werkten aanstekelijk, maar we moesten ons wel even aanpassen aan zijn leuze 'het proces is belangrijker dan het resultaat'... De windmolen die mest moest roeren, stond na 5 dagen knutselen zo scheef als de toren van Pisa, maar hij draaide, of soms toch een beetje (als het héél hard waaide) en wij waren weer een illusie armer en een ervaring rijker...

- wijzeTaka:

In harmonie met zichzelf en de wereld, straalde ze zo'n levenswijsheid uit en rust uit dat ik heel nieuwsgierig werd naar haar kracht en besloot te proberen me een aantal van haar ideeën eigen te maken (niet te veel denken, maar vooral op je gevoel afgaan, dat je van geven en lachen positieve energie krijgt, je je eigenlijk nooit zorgen hoeft te maken, je van positief denken veel gelukkiger wordt, je je niet te veel aan materie moet hechten - want dat is vergankelijk, enzovoort). Dingen die iedereen eigenlijk al lang weet, maar waar wij als westerling gewoon geen tijd voor maken om bij stil te staan. Misschien klinkt dit allemaal ongelofelijk zen en ik moet toegeven dat het in Azië een pak makkelijker leek om haar filosofie in praktijk te zetten, maar ze werd voor mij alleszins een verfrissende en hartverwarmende bron van inspiratie...

- filosoferende Jorge:

Onze Portugese vrijwilligerscollega Jorge was niet echt een doener, maar wel een denker-filosoof-man-van-het-woord :-) : terwijl wij rijstvelden stonden om te ploegen, kon hij ons uren entertainen door gewoon oeverloos te staan kletsen over vanalles en nog wat... en zo leerden we dat je van mensen niet moet verwachten wat ze niet zijn, maar ze moet apprecieren om wat ze wel zijn... 'k Heb 'm al gemist...

- Agung met de wonderhanden:

Hij gaf ons een paar zeeeer deugddoende massages, bracht me de aller-beginselen van reiki bij en deed ons nog maar eens versteld staan van hoe het werken met energie en spiritualiteit bij de Balinezen de natuurlijkste zaak van de wereld is.

- cultuurgoden Ketut en Dedi:

Als danslerares en muziekleraar voerden zij ons mee door het sprookjesland van de Balinese cultuur: Ketut leerde me de welkomstdans aan, Dedi gaf ons een paar goeie tips i.v.m. Balinese muziekoptredens en op hun aanraden woonden we zelfs een 5 uur durende voorstelling bij met... black magic!

- Er was ook nog Sayu die ons een keilekker cacao-kokosdessert leerde maken en elke week op het biomarktje in Ubud de producten van op de permacultuur demo-site verkocht, Papu die ons (als 45-jarige begeleider van gehandicapten) meetroonde naar de discotheek, Mariska en Hendrik die hemel en aarde verzetten om onze vlucht naar Jakarta uit te stellen, zodat we toch aanwezig konden zijn op hun afscheidsfeestje, Jamie de gekke couchsurfer, enz.

We naaiden gordijnen, knutselden windmolens, ploegden rijstvelden om, graafden greppels, leerden rijst planten en werden in deze drie weken bij IDEP ontegensprekelijke voorstanders van 'permacultuur' en 'self-sufficiency', zaken die we u heel graag eens toelichten wij een Belgische pint (of een biowijntje ;-)...).

Afsluiten in overvloed

Na afscheid te hebben genomen van Bali, vlogen we naar Java en logeerden daar bij Dave, een vrijgevige Australiër die verknocht was geraakt aan Yogyakarta en al jaren actief was in de NGO-wereld. Een pracht van een vent die met ons niet alleen zonder aarzelen zijn huis, motor en ijskast deelde, maar ook z’n levensgenietersvisie.

Met Dave's motor (Ian ontpopte zich in een mum van tijd tot een echte Hell's Angel) sjeesden we naar de Borobudur, deden daar vóór zonsopgang de spiraalvormige-5-km-in-wijzerzin-naar-de-top en vernamen van onze gastheer het echte verhaal dat achter deze boeddhistische tempel in moslimgebied schuilt, nl. dat Jakarta gaat lopen met alle inkomsten uit het toerisme, i.p.v. het geld te gebruiken voor de ontwikkeling van de streek... Hmm, een beetje een typisch Aziatisch fenomeen... Er is hier nog veeeel werk aan de winkel, maar de mensen laten hun hoofden er niet door hangen en blijven glimlachend door het leven gaan…

Ik laat jullie niet langer in spanning nu: hier zijn onze laatste…

Wist-je-datjes

Wist je dat ...

- je in Indonesië overal in de lucht vliegers ziet in alle maten en kleuren?

- vervelende Raymond van het Groenewoud met zijn zeemzoeterige ballades op onze I-pod vaak de meest romantische, gezellige en zelfs erotische momentjes kwam verpesten? ('oh nee, ni weer de Raymond!')

- er een overgangsceremonie bestaat voor jongens in hun puberjaren waarbij hun tanden worden bijgevijld? Lange tanden worden in het hindoeisme geassocieerd met driften en alle demonen worden dan ook met heel lange tanden voorgesteld...

- Ian na 'pompeloen' nu ook het nieuwe woord 'pragmantig' uitvond, naar aanleiding van de parmantige hostesses in de trein?

- er in het Indonesisch oneindig veel samenstellingen bestaan met 'selamat' ('goed')? Zo is goedemiddag selamat siang (letterlijk 'goed middaguur'), welkom selamat datang ('goed komen'), goede reis selamat jalan ('goed straat'), smakelijk selamat makan ('goed eten') en slaapwel selamat tidur ('goed bed'). Zalig gemakkelijk, eindelijk 's een Aziatische taal die we wel wat konden leren!

- er op Bali maar 4 voornamen in gebruik zijn die zowel voor mannen als vrouwen dienst doen? Het eerste kind wordt altijd Wayan genoemd, het tweede Made, het derde Nyoman en het vierde Ketut. En als er meer dan 4 komen, herbeginnen ze gewoon bij Wayan...

- de Balinese vrouwen ongelofelijk mooie, stevige, ronde borsten hebben, omdat ze hun borstspieren van jongsafaan vaak gebruiken voor het op hun hoofd tillen van zware manden met o.a. offergaven?

- wij drie postpakketten opstuurden vanuit Indonesie met nog keiveel foto's en soevenirs en die nog altijd ni zijn aangekomen?

- Ian op de Borobudur ongelofelijk veel succes had bij de Javaanse meisjes?

MONGOLIE

20 dagen geleden lieten we het lelijke en onsympathieke Ulaan Baatar achter ons en gingen we op pad naar het verre westen van Mongolie.

We huurden een supercamionette (een Russische UAZ Furgon, oorspronkelijk enkel gefabriceerd voor het Russische leger, maar nu ook massaal gebruikt in moeilijker te bereiken gebieden in Mongolie), kregen een chauffeur die zijn weg in deze uitgestrektheid kent, kregen ook een gids mee die voldoende Engels sprak, propten de koffer vol met droge voeding kassa 4, tentjes, slaapzakken en vurekes en even later tuften we samen met onze Borgerhoutse metgezellen Nick en Anja de weidsheid van Mongolie in.

Het is grappig hoe snel je in het platteland zit na de hoofdstad verlaten te hebben. En nadien kom je gewoon nooit meer een stad tegen. Hooguit een spookachtig dorp waar er gras groeit in de straten, iedereen zijn water haalt uit een waterput en je op zoek moet naar het plaatselijk winkeltje voor een oudbakken brood, een fles vodka of een pot namaakconfituur.

Het grootste deel van de trip brachten we al rijdend, hotsend, klotsend en bijna ook kotsend (tegelijkertijd lezen en rijden ging dus niet) door. Al na de eerste dag zagen we geen asfalt meer en reed ons buske over zandwegen met enorme putten, stenen, rotsen, zand, rivieren, enz. Allemaal heel tof, maar ook enorm vermoeiend. Maar op die manier kregen we natuurlijk wel behoorlijk wat te zien.

Zoals:
- onophoudelijke steppelandschappen
- enorm uitgestrekte vlaktes waar je met het busje doorheen rijdt en je je heel nietig voelt
- bergen in verschillende kleurtinten van bruin naar rood, roos, blauw...
- zot wegrennend vee
- frisse meren met of zonder muggen
- allemaal toffe beesten zoals yaks (we hebben er ook 1 gemelkt), kamelen, paarden, geiten en schapen, enorme roofvogels overal waar je kijkt en al die beesten lopen zomaar vrij rond (geen hekjes, draad of kotjes) en ze staan op de meest afgelegen en maffe plaatsen. Hoe vindt een Mongool in godsnaam zijn kudde vee terug?
- ovos (gebedsbergjes versiert met blauwe linten) op elk hoog punt of bijzondere plek. Voorbijgangers lopen hier 3 maal klokwijzerzin rond en offeren dan een fles vodka, een stuk kaas, een stel krukken, een aansteker, ...eender wat je op dat moment kwijt wil. Soms hadden die ovos wel wat weg van een plaatselijk stort.
- een reuzeduin van 200 km lang met een koppel kamelen erin en een schreeuwend kamelenjong (en echte traantjes he)
- duizenden gers waar we af en toe werden uitgenodigd op de thee, sliepen of airag (gefermenteerde paardemelk) gingen kopen
- een krachtige waterval waar we uren onze geimproviseerde vislijnen uitgooiden en uiteindelijk een povere 200 gram forel vingen (wel superlekker ter afwisseling van het dagelijkse schapenvlees/vet)
- het grootste kuuroord in Mongolie waar hordes zieke Mongolen voor een paar dagen kwamen logeren en voortdurend heet water dronken van verschillende bronnetjes (elke bron had specifieke geneeskrachtige werkingen, maar eigenlijk zijn alle bronnen gewoon afkomstig van 1 en dezelfde hoofdbron; erg grappig). Een verblijf aan dit kuuroord begon steevast met een bezoekje aan de plaatselijke dokter die dan een menu van te drinken bronnen opstelde, al naargelang je klachten.
- een badplaats in het midden van een woestijnachtig landschap (geen boom te bespeuren) en lichtjaren verwijderd van eender welke stad of dorp, waar de mensen op een strandlaken liggen te zonnen en in een meer zitten te plonsen, met 50 meter verder een kudde kamelen die hetzelfde aan het doen is.
- magische plekjes, zoals in een afgelegen vallei in het verre westen waar we logeerden bij een gerfamilie die de enige boom in de vallei voor hun ger hadden staan (hun kat sliep in die boom).
- massa's lege vodkaflessen die blinken in de zon en botten van dode geiten, kamelen en paarden, gedurende de ganse trip

Geretikette
In een ger heerst een welbepaalde gedragscode die je al doende aanleert.
Zo mag je bijvoorbeeld niet door de deur naar binnen gluren of op de drempel van de deur staan. Een ger betreed je in 1 vlotte, vastberaden beweging alsof je er al 100 keer geweest bent. En je gaat ook langs links binnen.
Slapen doe je in een ger met de voeten naar de deur, uit respect voor het altaartje dat meestal tegenover de deur staat.
Als het regent en ook op bepaalde dagen van de week mogen er geen melkproducten de ger verlaten. Als je paardemelk of kaas wil kopen, doe het dan op een hemelsblauwe en juiste weekdag.
Neerzitten doe je rechts van een persoon die ouder is dan jij.
Er wordt niet door de keuken gelopen. De keuken is een stoof in het midden van de ger met een houten stutpaal langs elke kant. Owee als je hier door passeert.

Nomadenbestaan
Mongolen die in een ger wonen en voortdurend met hun kuddes vee onderweg zijn, blijven gemiddeld 1 tot 2 maanden op dezelfde plek. Dan wordt de ger opnieuw opgetuigd en vastgemaakt op kamelen, paarden, yaks of een jeep en gaat de familie naar een volgende plek.

Wij hebben die 20 dagen ook als nomaden doorgebracht door in ons tentje te slapen (ook een keer in een ger).

Mongoolse cuisine
Mongolen eten vlees. Minstens 3 keer per dag. Ze trekken hun neus op voor groenten en vinden vegetariers erg bizarre mensen. Het vlees is zo goed als altijd schaap, waarvan 80% vet en 20% vlees. Verder wordt er heel de dag door melkthee en airag gedronken. Als je op de thee wordt uitgenodigd krijg je oud brood en gedroogde kaas aangeboden. Het went, maar na 20 dagen ben je blij dat je nog eens iets anders kan eten. Wij maakten vaak ons eigen potje klaar, om af en toe te ontsnappen aan de Mongoolse plattelandskeuken.

Bergtocht in het westen
In het uiterste westen zijn we 2 dagen de bergen ingetrokken. Echt enorm de moeite. Alleen al om er te geraken met het buske. Een kronkelend weggetje door canyons, riviertjes, over rotsen en zand. Het buske is 4 keer moeten stoppen met een oververhitte motor. Na 5 uren zwoegen hadden we de ger bereikt, vanwaar we de trektocht begonnen. We zagen sprookjesachtige rotsformaties zoals je die ook in Capadocie vindt, supermooie meren en in de verte bergen met sneeuw op.

Paardrijden
We zijn ook een dag gaan paardrijden. Het eerste halfuur verliep verdacht vlot en toen besliste mijn knol om mij eraf te gooien en heel de weg naar de vertrekplaats terug te lopen. De gids erachter aan. Na een uur, min of meer bekomen van de val en compleet ontnuchterd (smorgens vroeg opgestaan na een gezellig avondje met wat kampgenoten), stond de gids er terug met het paard en zijn we verder gegaan. Wel een fijne tocht. De dagen erop stijf geweest op plaatsen waar ik niet wist dat er spieren zaten.

De tijd voor een verslagje is weer gekomen: hij vliegt, veel te snel. We kunnen er niet onderuit, zelfs hier niet. Hem te doen stilstaan lukt nog het best ver weg van alle backpackers en (on)beschaafde stadjes, in de stilte en rust van de Nieuw-Zeelandse natuur...
NIEUW-ZEELAND
Na Azie, een wereld van verschil...
Aangekomen in Auckland, voelden we ons...
- twee wilden in een stad
- verontwaardigd over de prijzen
- volledig gejetlagd en desperately op zoek naar een auto...
Maar ook:
- opgetogen over de hopen brochures, wegwijzers en informatie waarmee ze overal rond je oren slaan (easy communication, easy travelling)
en...
- even heel dichtbij Antwerpen dankzij onze rendez-vous met Sarah, Steven en Jade (en maar cafe latte's drinken!)
Nieuw-Zeeland, in de ban van de... natuur!

Tongariro

Een traktatie op...
- een steile klim, uitwaaien op de top, een maanlandschap
- dan een krater: rood in 1000 tinten, en meren in een onwaarschijnlijk blauw
- overdag stappen, zweten en 's avonds nood aan een douche - dus duiken we in ons blootje in een ijskoude rivier…
- 's nachts ontelbare sterren, water in de diepte, borrelend en stomend, sulfergassen...
- en is dat Frodo die we daar tegenkomen, half verdwaald en helemaal alleen, met niets dan een veel te klein rugzakje en een paar versleten teenslippers?
Wellington (part 1)

We kwamen...
- met een lift en gingen er terug vandoor met een auto
- om de zee te zien, en te proeven, cultuur opsnuiven, muziek luisteren op straat, dansen (eindelijk nog eens!)
- Grietje tegen... en haar fiancee, en ze gaf ons ne zaligen dons voor in ons tentje en legde ons op alle mogelijke manieren in de watten...

Picton en Kaikoura
We haalden er...
- een broodje bij de Belgische bakkerij.
- een frisse neus op de ferry van Noord- naar Zuideiland en genoten van de peninsula-walk door grazige weiden en met prachtige vergezichten over de zee, uitkijkend naar walvissen die zich nooit lieten zien...
- vis voor 3 dagen uit de zee, en een crayfish, en sprongen ondertussen zelf nog even in het ijskoude oceaanwater voor een zwemmetje met zeehonden en dolfijnen…

En Ian's baard bleef maar groeien...

Geraldine en Mt Cook

We verslonden...
- onze crayfish, klaargemaakt in de koffer van onze Toyota op een regenachtige avond, op ons gasvureke, en geserveerd met een in de rivier gekoeld flesje wijn… hmmm, kamperen op en top! - steile kilometers - met onze voeten - en zetten ons tentje op op de top, achter een zelfgebouwd muurtje van stenen om het te beschutten tegen de hevige rukwinden (we dachten dat het nooit de ochtend zou halen, maar het doorstond de vuurdoop)
- gletsjers - met onze ogen - en de volle maan vanuit ons tentje 's nachts en uitgestrekte blauwe meren die zorgden voor verkoeling na de inspanning...

Dansey's Pass

We...
- installeerden ons tentje bij de rivier,
- telefoneerden 'ns naar huis met de 700-minuten-voor-10-NZD-kaart (jippie, wat een deal!)
- panikeerden bij het zien van onze eerste possum in de boom boven ons tentje 's nachts
- en fantaseerden over de komende weken door Nieuw-Zeeland en maakten een (weer veel te strakke) planning op...
Dunedin en the Catlins

We ontdekten...
- dat de batterij van onzen auto al heeeeel oud (en dus rap plat) was
- pinguins (na lang zoeken), zeehonden, -leeuwen, albatrossen en dolfijnen (die tot vlakbij den Ian kwamen, hij kon ze horen ademen!)
- ne zaligen backpacker bovenop nen heuvel in een schapenwei in Papatowai
- versteende overblijfselen van een oeroud bos op de vloedlijn en nog levende bomen van 1000 jaar oud
- dat Enid het niet altijd leuk vond om te koken op ne schuppesteel...
Tuatapere en The Humpridge Track

We vertoefden...
- vele uren in het plaatselijke DOC-office vooraleer we beslist hadden welke trekking we zouden doen... Het werd de Humpridge...
- al wandelend in maagdelijke oerbossen, op prachtige verlaten stranden en in alpiene bergvegetatie op de top, met een schoon zichtje...
- een nacht in de superdeluxe DOC-hut met havermoutontbijt inbegrepen en gingen daar 's nachts door regen en wind op den tast op zoek naar de WC (want onze Petzl was ik natuurlijk al lang ergens kwijtgespeeld ondertussen)
- de tweede nacht in een oud schooltje met jagerstijdschriftjes uit de jaren stillekes en een gezellig houtkacheltje, knusjes, wij alleen met z’n twee…

Manapouri
(Niet?) voor sissies :
Een belachelijk gemakkelijke en ietwat saaie trektocht die echter werd opgefleurd door... wat 'wildlife':
Er waren…
- de toffe vogeltjes die ons overal volgden en kwinkelierden in het bos
- de ietwat minder toffe muisjes die 's nachts letterlijk over ons heen kropen in een superschrale DOC-hut en die in mijn dromen werden uitvergroot tot 50-cm-grote-RATTEN (woehaa, krijg nog de kriebels als ik terugdenk aan die nacht!)

Te Anau en Milford Sound

De regen kon ons niet deren: we sliepen in ons tentje en kajakten de sound fjord af, op zoek naar zeehonden. En we voelden ons heeeeeel klein…

Rees Dart

We raakten…
- diep onder de indruk van de glooiende alpiene valleien met besneeuwde bergtoppen rondom
- niet uitgekeken en helemaal stillekes toen we bovenop de Cascade Saddle de diepte in zaten te turen
- lichtjes geintimideerd door die enorme levende gletsjer die langzaam maar zeker (met af en toe veel gedonder en gekraak) de berg af kwam schuiven
- even in paniek toen de wind zo hard begon te blazen dat we ons moesten vasthouden aan het struikgewas om niet weg te vliegen - na een uitglijpartij over een modderig rotspad, raakte ik even ‘m’n nerves’ kwijt en kwam er half snikkend het zinnetje uit: "Dees vin ik echt ni plezant!"… Gieren achteraf, maar toch wel een beetje vies op de moment zelf...

En vergaten ons fototoestel op deze trek, vandaar dus geen foto's...
Fox en Franz Joseph Glaciers en de Welcome Flat

We sloegen...
- een vers zalmke scheef op de zalmkwekerij (lekker!) en maakten dat klaar in de campingkeuken
- deze keer weinig acht op de possum die ons 's nachts weer uit onze slaap probeerden te halen: gewoon omdraaien en verder maffen
- verhit de sandflies van ons lijf toen we probeerden te genieten van de hotpools bovenop de berg, na de lange Welcome Flatwandeling
- ne kilo gehakt in om ne lekkere frikandon met kriekskes klaar te maken voor den Ian zijne verjaardag…

Punakaiki en Blenheim

Pancakes, vijgen en amandelen…

Terwijl we ze in Azie konden eten bij de vleet, konden we de banana pancakes als ontbijt hier wel op onzen buik schrijven (muesli met poedermelk kwamen in de plaats). We kregen er hier wel, op weg naar ons woof-adresje, een aantal versteende te zien: weer een van NZ’s natural wonders, de Pancake rocks - prachtige door de zee uitgehouwen rotsen en kliffen: een resultaat van het continue gevecht tussen bos en zee. En maar goed ook, want anders hadden ze ons na dat weekje bij Gil en Graham helemaal kunnen wegrollen: zeven dagen amandelen en vijgen plukken - en er af en toe een paar opsmikkelen natuurlijk - ontbijt van versgemaakte muesli en yoghurt en fruit uit den boomgaard, lunch van zelfgebakken brood met groentjes uit de moestuin, melk en kaas van de geiten en bovendien een doos vol chocola en ander lekkers vanuit Belgie (danku Monique en Marcel!) lieten wel hun sporen na! Vol en rond en helemaal ontspannen namen we afscheid van deze plek en bedankten Gil voor haar moederlijke zorgen en Graham voor zijn vaderlijke grapjes. We voelden ons net 2 iets te lang bij-mammie-en-pappie-gebleven-twintigers die week!

Nelson en Richmond

En allechance da we ons batterijkes goed hadden opgeladen, want er wachtte ons alweer een nieuw avontuur : Nigel, Rhonda … en hun kroost.
Gezocht en gevonden: het kiwikoppel dat mijn moeder 15 jaar geleden op het dak van een Guatemalteekse chickenbus leerde kennen. Ze hadden zich intussen flink vermenigvuldigd en 3 stevige zonen waren het resultaat… Of we een paar dagjes op ze wilden babysitten?
Het werd een hele belevenis waarbij
- Ian zich uit de voeten maakte naar de Marlborough Sound om de auto te gaan droppen (die we een weekje moesten afstaan)
- ik al wassend, plassend en tuinierend de boel probeerde draaiende te houden.
- de laatste dag het leukst werd toen ‘the boys’ ons allebei – met een stevige kater van het dinertje met de ouders de avond voordien – zo opgedraaid kregen als een Duracelkonijn (aiaiai, m’n kinderverlangens waren weer even helemaal bekoeld toen!). Dus toen we de volgende morgen weer in onze Toyota konden stappen, deed de geur van de vrijheid onze neusvleugels trillen: op naar de...
Abel Tasman

Where nature comforts the disturbed and disturbs the comfortable…

In slaap vallen in ons tentje op het geluid van de golven, zeehonden achtervolgen met de kajak, halfnaakt de zee in duiken, pudding met rozijntjes en reisverhalen bij het kampvuur: het zijn maar enkele van de ‘delights’ van de Abel Tasman.
Onder invloed van de zee werd ik er af en toe zo melancholisch als een Portugees, vandaar dit kleine gedichtje:

Zee
Van tijd
Van komen en gaan
Van afscheid en verlies
Van leven

Golven
Van geluk
Van rust en vrede
Van... deugnieterij

Stilte en turbulentie
Voor de ziel
Zo ver, zo ver weg
Onbereikbaar
Maar zo dichtbij
En vol…

Een van de mooiste ervaringen in Nieuw-Zeeland…
Nelson Lakes

Ne laatsten effort...

Naast prachtige vergezichten, ontdekten we op deze tocht dat sommige bossen toch ook saai kunnen zijn… Misschien hadden we een beetje genoeg gestapt...
Wellington (part 2 en 3), Taupo en Rotorua
Terug naar het Noordeiland: nog snel even...

- op een korte passage langs Wellington, waar het nog een pak warmer was dan in het koude zuiden, ons tentje voor een bijna laatste maal bovenhalen…
- een stevige adrenalinekick krijgen in Taupo met onze skydive (zo vlug voorbij maar oh zo pliezant!),
- zo wak als een weekdier worden in de natural hot swimming pools in Rotorua
- (terug in Wellington, op een van de leuke avondjes met Griet en haar flatmates) beseffen dat we ons het gevoel van ‘morgen moeten opstaan om te gaan werken’ en ‘ijk, daar geen goesting voor hebben’ nog maar heel moeilijk kunnen voorstellen…
Ach, Nieuw-Zeeland en zijn schatten, konden we er nog maar wat langer blijven!